माझे मासे

मुलाला आवडतं म्हणून अगदी हौसेनी आम्ही घरी एक छोटा ऍक्वॅरियम आणलं. माशांना दिवसातून दोन तीन वेळा जेवण द्यावं लागतं. ती वेळ अंगवळणी पडलीये. म्हणजे सकाळी चहा झाला की एकदा, दुपारी जेवण झालं की आणि शेवटी झोपण्यापूर्वी एकदा असं तीन वेळा मी त्यांना जेवण देते. आमची बदली बेंगलोरहून पुण्याला झाली. आणि ऍक्वॅरियमचं कसं करायचं यावर आमचा विचार विनिमय सुरू झाला. सर्व डोमेस्टीक विमानसेवा देणार्‍यांना फोनाफोनी झाली आणि शेवटी जेट एअरवेजनी हमी दिली की आम्ही मासे तुम्हाला पुण्यापर्यंत कार्गो सेवेद्वारे पोहोंचवून देऊ. तुम्ही तिथे उतरवून घ्या. आता दुकानातून पॅक करून एअरपोर्टला कार्गोमधे सुपूर्द करून तिथून पुणं... आणि पुणे एअरपोर्ट ते घर असा एकूण ५ तासांचा प्रवास त्या माशांना करायचा होता. माशांचा जीव बघता हा ५ तासांचा प्रवास त्यांना झेपणं अगदी अशक्य होतं. त्यात आपल्याकडे ऍक्वॅरियमचे मासे ट्रान्सपोर्ट होत नाहीत. त्यामूळं तशी सोयही ते विमान वाले करत नाहीत. कार्गो वाल्यानी सांगितलं की मासे एका जाड ट्रान्सपरंट पिशवीमध्ये घालून व्यवस्थीत पॅक करून मग कागदी कार्टन मध्ये घालून आम्हाला द्या. मला कार्गो द्वारे मासे पाठवणं पटलं पण कुठे ना कुठे मनात एक काळजी होती. ज्या माशांना इतके दिवस जपलं त्याच्या जीवाची हमी कोणीच देत नव्हतं. एकीकडे वाटत होतं की मासे कार्गो करावेत. एकीकडे वाटत होतं की नको... कोणाकडे तरी देऊन जावं... मग वाटलं की दुकानवाल्याला विचारावं की "बाबा रे.. यांची काळजी घेशील का?" अगदी सामान पाठवायच्या दिवशी पर्यंत मला त्या माशांना कोणाला द्यावसं वाटलं नाही... पण एक निर्णय घेणं भाग होतं. माशांना कार्गो करायचं नाही या निर्णयावर आलो तेंव्हा मला खुप वाईट वाटलं. एक दोघांना विचारलं पण त्यांच्यात फारशी उत्सुकता दिसली नाही. जमेल की नाही अशी शंका त्याच्या मनात होती. मग शेवटी एका दुकान वाल्याला विचारलं. माझ्या माशांचं नशीब चांगलं... ज्या दुकानवाल्याला विचारलं तो मत्स्यप्रेमी निघाला... त्याला फोन करून बोललो त्यावेळी तो म्हणाला, "साहेब मी माशांवर प्रेम करतो, त्यांना जगवतो. तुम्ही त्याची चिंता करू नका. कधीही मासे आणून द्या... मी घ्यायला तयार आहे." संध्याकाळी मासे पॅक करून आम्ही दुकानात नेले. ते कसे आहेत, सशक्त आहेत की नाही, कोणत्या जातीचे आहेत, जोडी आहे की नाही... काही ही प्रश्न न विचारता, कुठली ही चिकित्सा न करता, आणि विषेश म्हणजे केवळ फोन वर बोलून त्या माणसानं ते ठेउन घेतले. "मी त्यांना जगवीन.. तुम्ही काळजी करू नका असं आश्वासनही दिलं" अजून काय माणूसकी असते? त्या माणसाच्या दुकानात अनेक अनेक मासे होते... अनेक जातींचे अनेक रंगांचे... त्यानी अगदी सहज आमचे मासे त्याच्या माशांमधे सोडले... आणि आमचे मासे ही त्या माशांमधे रमून गेले... दुकानातून निघताना त्या माशांकडे मी एकदा डोळे भरून पाहिलं. माझ्या ऍक्वॅरियम मध्ये नवीन मासे नक्की येतील पण माझे हे मासे मला दिसणार नाहीत...

रात्रीचं जेवण झालं... ऍक्वॅरियमच्या टॅंक खाली असलेल्या कपाटाचं दार अनपेक्षीत उघडलं... पेलेट्सचा डबा बाहेर काढला आणि लक्षात आलं ऍक्वॅरियमचा टॅंक रिकामा झालाय... तिथे मासे नाहीत... वाईट वाटलं... I missed them...