तुला काय आवडतं गं??

सकाळी सकाळी मला अहोंनी प्रश्न केला "तुला नेमकं काय आवडतं गं?" आणि काही सुचायच्या आत निघून गेलं मला एकदम एकटं बसायला आवडतं. "हा हा हा" असं सातमजली गडगडाटी हसत हे रुम बाहेर गेले आणि दिवस रूटीन सुरू झाला. ब्रेकफ़ास्ट झाल्यावर तन्मय आणि हे दोघं बाहेर गेले. त्यादिवशी बाहेर जायला मी कधी नाही ते नको म्हणाले. मला एक वॉर्निंग मिळाली होती की "यायला उशीर होईल तुला घरी एकटीला बोअर होईल. चल आमच्या सोबत!" पण विचार केला की निवांत रहायला मिळतय कशाला जा आज बाहेर आणि मी "नको, मी येत नाही" असं डिक्लेअर केलं. अकरा - साडे अकराच्या दरम्यान दोघंजणं बाहेर गेले. आणि तन्मयच्या चिवचिवाटानं, हे आणि तन्मय अशा दोघांच्या धिंगाण्यानं भरून जाणार्‍या आमच्या घरात सामसूम शांतता आली. एक तासाभरात सगळी कामं झाली. मग नेटवर भटकून झालं, गाणी ऐकून झाली, क्रोशाच्या शालीच्या ५ ७ ओळी विणून झाल्या. आणि घड्याळात पाहिलं तर एकच तास संपलेला. आता येतील मग भूक लागेल म्हणून खायच्या तयारीला लागले. तन्मयला मऊ पोहे आवडतात. त्याची तयारी केली. म्हणजे कांदा टोमॅटो चिरला, बटाटा वर काढून ठेवला, कोथिंबीर धूवुन चिरून ठेवली, आणि पोहे भांड्यात काढून ठेवले. १० मिनिट्स संपले.
बापरे!! घरात कोणीच नव्हतं. मला हवा असलेला शांत आणि निवांत वेळ मिळाला होता. पण विचार करत होते तेंव्हा वाटलं की मला खरचं ही शांती, असा निवांतपणा हवाय का? तन्मयचा आवाज नाही, याचा घरात वावर नाही, कोणी बोलायला नाही. मी मला वेळ देऊ शकत होते पण मला करमत नव्हतं. बोअर झालं म्हणून दोघांना मोबाईलवर गाठावं म्हणलं तर यांचा मोबाईल घरातच वाजला. म्हणजे या दोघांशी काही कॉंटॅक्ट पण होणार नव्हता. घर खायला उठलं. काही तरी आठवावं म्हणलं तर तन्मय शिवाय काही आठवत नव्हतं. तो दोन महिन्याचा असताना मी त्याला घेऊन आलेली. त्याला कसं वाढवलं हेच आठवत होतं.
आआआआआआआआआआआआआआआआआआआआ असं जोरात ओरडावं वाटलं. तेवढ्यात बेल वाजली. "आआआआई, हाय!" असा तन्मयचा आवाज आला. लहान मुलाला, "तुला आईसक्रीम ठेवलय. ये खायला" असं सांगीतल्यावर कसं पळत येतात ना मी तशीच पळत दाराकडे गेले. आणि कबूल केलं "तुम्ही घरात नव्हता. मला हवा तसा वेळ मला मिळाला होता. पण मला खरचं करमलं नाही." पहिल्यांदा आयुष्यात मला वाटलं होतं की निवांत आणि शांत वेळ एकटीनं घालवणं नसतं. सगळ्य़ांसोबत राहणं, गप्पा मारणं या सारखं सुख नाही.

मला एकटं रहायला आवडत नाही... मला सगळं आवडतं पण एकटेपणा नाही आवडतं....

तन्मयची आई

"हो गं.. बघ ना अजून ४ महिने आहेत तन्मयच्या शाळेला...!" मी आईला सांगत होते. आणि आई म्हणत होती, " अगं बघता बघता शाळा सुरू होईल आणि मग तुला दुपारी थोडा निवांत वेळ मिळेल." ४ महिने संपले. तन्मयची शाळा सुरू झाली. खाली मान घालून डेस्कवर चेहरा हातानी झाकून बसला. आलेला हुंदका तसाच दाबून धरून बसला. जेमतेम साडेतीन वर्षाच्या ह्या मुलाला इतका समजूतदारपणा कधी आला? त्याला शाळेत सोडून बाय करताना किती तरी वेळा मी त्याच्याकडे पहायचं टाळते. पहिल्या दिवशी त्याला सोडून जाताना मलाच कसं तरी होत होतं. तो रडला पण शाळा सुटल्यावर घ्यायला गेलो तेंव्हा निवांत बाहेर आला. दुसर्‍या दिवशी "तू मला घ्यायला येशील ना गं?" त्याच्या निरागस प्रश्नावर मला त्याला शाळेत सोडावसं वाटलंच नाही. दोन्ही हातानी धरून मला म्हणाला, "तू जाऊ नको." समजून सांगून तो गेला. शाळा सुटल्यावर पहिला प्रश्न... "आई? तू कुठे लपून बसली होती?" मी सांगीतलं "या बॉक्स मध्ये बसले होते." मग त्या बॉक्सची कथा कहाणी सांगत आम्ही घरी आलो. रोज एका नवीन ठिकाणी लपून बसले होते असं सांगावं लागतयं.

आज शाळा सुरू होऊन एक आठवडा झाला. तन्मय शाळेत ऍडजस्ट झालाय. तो गेल्यावर दोन तास घरात एकटं कसं तरी वाटतं. त्याच्या खोड्या आठवतात. विचार करते तेंव्हा वाटतं त्याला खॊड्या केल्यावर जे रागवायचे ते चूक होतं की बरोबर? माझ्या रागावण्यानं किती वेळा तो हिरमुसला झालाय? तो जसा शाळेत जायला लागलाय तसं माझं त्याला रागावणं कमी झालयं. मुळात तोच समजदार झालाय. रिझनिंग आणि स्वतःची सेफ़्टी त्याची त्यालाच कळायला लागलीय. "आम्ही आज हे केलं. मी असं केलं. माझी पेंटींग पाहिलसं? थांब तुला माझं पेंटींग दाखवतो....." किती तरी गोष्टी सांगायच्या असतात त्याला. वाचायला शिकतोय. शाळेचं दिलेलं पुस्तक ४ - ५ वेळा वाचून झालं त्याचं. पुस्तकातून नवीन स्पेलिंग्स, नवी वाक्यं शिकला.

तो मोठा होतोय! आपलं आपलं कपडे घालणं, सॉक्स शुज घालणं, बॅग घेणं भरणं, जॅकेट चढवणं... तो स्वावलंबी होतोय! पण अजून त्याला मी लागते... "आई कुठे गेली?" तो आई म्हणून हाक मारतो तेंव्हा त्याला अजून ही मी तसंच जवळ घेतलेलं आवडतं. "मी आता मोठा झालोय ना.. म्हणून तुला मला उचलता येत नाही.." एकदम मोठ्या माणसासारखं म्हटलेलं हे वाक्य ऐकण्यासाठी मी त्याला सारखी उचलून घेते.

मोठा हो बेटू! खुप मोठा हो!

तुझी
आई

युवराज सिंगचे ६ उत्तुंग षटकार

महाजालावरची एक कॉमन कविता

मैं और मेरा रूममेट अक्सर ये बातें करते हैं,
घर साफ होता तो कैसा होता.
मैं किचन साफ करता तुम बाथरूम धोते,
तुम हॉल साफ करते मैं बालकनी देखता.
लोग इस बात पर हैरान होते,
उस बात पर कितने हँसते.
मैं और मेरा रूममेट अक्सर ये बातें करते हैं.

यह हरा-भरा सिंक है या बर्तनों की जंग छिड़ी हुई है,
ये कलरफुल किचन है या मसालों से होली खेली हुई है.
है फ़र्श की नई डिज़ाइन या दूध, बियर से धुली हुई हैं.

ये सेलफोन है या ढक्कन,
स्लीपिंग बैग है या किसी का आँचल.
ये एयर-फ्रेशनर का नया फ्लेवर है या ट्रैश-बैग से आती बदबू.
ये पत्तियों की है सरसराहट या हीटर फिर से खराब हुआ है.
ये सोचता है रूममेट कब से गुमसुम,
के जबकि उसको भी ये खबर है
कि मच्छर नहीं है, कहीं नहीं है.
मगर उसका दिल है कि कह रहा है
मच्छर यहीं है, यहीं कहीं है.

पेट की ये हालत मेरी भी है उसकी भी,
दिल में एक तस्वीर इधर भी है, उधर भी.
करने को बहुत कुछ है, मगर कब करें हम,
इसके लिए टाइम इधर भी नहीं है, उधर भी नहीं.

दिल कहता है कोई वैक्यूम क्लीनर ला दे,
ये कारपेट जो जीने को जूझ रहा है, फिकवा दे.
हम साफ रह सकते हैं, लोगों को बता दें
हां हम रूममेट्स है रूममेट्स है रूममेट्स है!!!

वाट्टेल ते!!

मनात येईल ते लिहावं. शाळा कॉलेजला असताना वाटायचं की काही तरी लिहावं. डायरी तेंव्हा ही लिहायचे. आज ही लिहिते. जेंव्हा मागच्या डायर्‍या काढून वाचते तेंव्हा लिखाणाची पद्धत, विषय, आणि त्यातलं passion बदलल्यासारखं वाटतं. कदाचित माझा भ्रम असावा. पण त्यावेळी जसे विषय सुचत जायचे तसे आज सुचत नाहीत. आणि त्यावेळी जसं सुचल्या विषयाला मॅटर लिहिता यायचं तसं मॅटर आणि तशी भाषा आज जमत नाही.

कॉलेजचे दिवस छान वाटतात. मैत्र, अभ्यास, प्रॅक्टिकल्स, गप्पा, कॅन्टीन, मस्त दिवस जायचा. मला पुन्हा कॉलेजला जावसं वाटतयं. लायब्ररी, पुस्तकांसाठी नंबर्स लावणं, आपल्याच ग्रुप मध्ये पुस्तक फिरवणं, डिस्कशन्स, जर्नल्स, प्रॅक्टिकल्स, ओरल्स अशा एक एक गोष्टी आठवत गेल्या की आपलं ते विश्व किती वेगळं आणि धमाल होतं हे जाणवतं.

डिग्रीचे सुपीक आणि सुंदर दिवस संपले तशी मागे नोकरीची धावपळ सुरू झाली. कॉलेज मधे असताना नोकरी करावी वाटयाची... कधी एकदा डिग्री संपेल आणि कधी एकदा नोकरी करू असं व्हायचं... आज वाटतय की ते दिवस पुन्हा येणार नाहीत.. त्या feelings ही येणार नाहीत. रोज येणारा दिवस काही ना काही शिकवून जातो. पुढे सरकवत जातो... धकाधकीच्या आजच्या आयुष्यात आई पपांशी होणार्‍या रोजच्या गप्पा कमी झाल्यात, बहिणीशी टेरेसवर होणा‍र्‍या गप्पा कमी झाल्यात, निवांत बाजारात जाऊन होणारी खरेदी तर बंदच झालीये... ऑफिसातून येता येता खरेदी आटोपायची, आवडीची गोष्ट मिळाली तर आनंद नाही मिळाली तर compromise.... life never stops... keeps on moving... but yeah each day as comes teaches a new thing... teaches how to b happy and how to b self relient....

मैत्रिणी आठवत राहतात. कधी मधे फोनवर बोलणं होतं. पण तेवढ्या पुरतंच.... सगळेच आपापल्या नोकरीत गुंतलेले.

मला पुन्हा एकदा कॉलेजला जायचयं... कट्ट्यावर बसून गाणं गुणगुणायचय.... जोक्सवर खळखळून हसायचयं... हात धरून coridoor मधून फेरफटका मारायचाय....