फायनल ईयरचा रिझल्ट चांगला लागला होता. पहिल्या श्रेणीत उत्तीर्ण झाल्याचं कळलं होतं. त्यामुळं आमची गाडी निवांत आरामात सोफ्यावर बसून टि.व्हीचा आनंद लुटत होती. संध्याकाळची वेळ होती. फोन वाजला. "मानदाचा फोन आहे गं.." आईनं आवाज दिला. मॅंडीनं या वेळी कसा काय फोन केला असावा या विचारानं एक मिनिटभर मी ब्लॅंक झाले. "हा मॅंडी बोल!! रिझल्ट बदलला नाही ना गं?" मी घाबरत तिला चाचपडलं. "रिझल्टचं नाही.... एक वाईट न्युज आहे.... उज्ज्वलाचा सकाळी ऍक्सिडेंट झाला..... on the spot गेली. तिचा चश्मा तेवढा रस्त्याच्या आतून पडल्यानं शाबूत आहे गं.... बॉडी काहिच उरली नाही......." मॅंडीचे शब्द कानावरून कानातून सगळीकडून जात होते. "आम्ही तिच्या घराजवळून बोलतोय. मी सुजाता आणि चेतू आम्ही आहोत. काहीच कळत नाहीये गं.... आम्ही सोबतच होतो सकाळी... जस्ट २ मिनिटांनी चुकामुक झाली.... आम्ही पुढं निघालो.... ती मागून होती...." मॅंडी भराभर बोलत होती. तिचा आवाज कापरा होता. अजून काय काय सांगून तिनं फोन ठेवला.... माझा आवाज बदललेला पाहून आई आली होती बाजूला...
मी आणि उजू फायनलच्या प्रोजेक्ट पार्टनर्स. एकत्र कॉलेजात जायचो, एकाच बेंचवर बसायचो.... गप्पांचे विषय, अभ्यास सगळं जुळून आलेलं. खुप हसणारी, मोजकं पण छान बोलणारी उजू आठवली. डोळ्यातून पाणी थांबतच नव्हतं. आई बोलत होती माझ्याशी.... मला काहीच आठवत नव्हतं.... आदल्या दिवशी आम्ही फोनवर बोललेलो आठवत होतं. आणि आज संध्याकाळी उजू नाही हे कसं ऍक्सेप्ट करावं.....
फायनल क्लियर व्हावं म्हणून धडपड करणारी उजू, कॉलेजला उशीर होतोय गं चल म्हणून मागं लागणारी उजू, जोक्सवर खळाळून हसणारी उजू..... रिझल्ट पहायच्या आधी हात घट्ट धरलेली उजू आठवली.
तिची आठवण आली. अजूनही येते, मला आज ही खुप मैत्रिणी आहेत. पण पाठीवर हात ठेऊन नको गं टेन्शन घेऊ म्हणणारी उजू जवळ नाहीये. I miss her.....
