त्यादिवशीचा पाऊस विशेष लक्षात राहिलाय. आम्ही ८ १० जणी मिळून शाळेत एकत्र जायचो. निवांत, गप्पा ठोकत. हसत, खिदळत... ९ च्या दरम्यान सकाळी जोरात पाऊस सुरु झाला आणि सगळी शाळा कॉरिडॉर मधे जमली. मग एका वर्गात जमून गाण्याच्या भेंड्या झाल्या. किती गाणी म्हटली आम्ही!!! दिड तास दणक्यात चाललेली अंताक्षरी पावसाचा जोर कमी होईपर्यंत सुरू होती. पावसाचा जोर कमी झाला आणि आमच्या मॅडमनी शाळा सुटली असं डिक्लेअर केलं. खुप अनिच्छेनं आम्ही सगळ्य़ांनी शाळा सोडली. एरव्ही बारा वाजल्यापासून घड्याळं चेक करणार्‍या या पोरी आज घरी जायला नको म्हणत आहेत हे पाहून स्टाफही हसत होता. शाळेतून अकराच्या दरम्यान बाहेर पडलो तो अर्ध्या रस्त्यात पावसानं पुन्हा जोर धरला. नखशिखांत भिजलो होतो आम्ही सगळ्या. एकदम निवांत... कोणी नको भिजू म्हणणारं नव्हतं की कोणी रागावणारं नव्हतं!!! आम्ही मोकाट सुटलो होतो!
सेंटीमेंटल्स आणि सोबत रिमझिम पडणारा पाऊस असला की हा दिवस आठवतो. पुन्हा शाळेत जावंसं वाटतं. गाण्याच्या भेंड्या खेळण्यासाठी, मॅडमशी गप्पा मारण्यासाठी, सायकलवर घरी परत येताना जोरदार पावसात नखशिखांत भिजण्यासाठी!!!
आज हा दिवस आठवला त्यावेळी मागं सुमन कल्यणपुर आणि कमल बगोट यांनी गायलेलं गाणं सुरू होतं गरजत बरसत सावन आयो रे!!!!
|
